កិច្ចសម្ភាសន៍ជាមួយអ្នកបង្កើត
Matt McCormick
-សិល្បករ-
នៅផ្នែកខាងចុងនៃស្ទូឌីយ៉ូរបស់គាត់ កន្លែងទទួលភ្ញៀវបង្ហាញស្នាដៃដ៏អស្ចារ្យមួយចំនួនរបស់ McCormick។ ផ្ទាំងគំនូរនៅខាងឆ្វេង ពីគំនូរជាស៊េរី “Into The Distance” ចាប់យកចក្ខុវិស័យដ៏អណ្ដែតអណ្ដូងរបស់អាមេរិកប៉ែកខាងលិច។ ស្នាដៃនៅខាងស្ដាំ ពីគំនូរជាស៊េរី “Gone To Heaven” ស្វែងយល់ពីទស្សនៈខុសគ្នាទៅលើទេសភាព។
ការចាប់យកភាពសំខាន់នៃទេសភាពរបស់អាមេរិក
សិល្បករ Matt McCormick ដែលរស់នៅទីក្រុង Los Angeles និង New York មានភាពល្បីល្បាញខាងស្នាដៃរូបភាពបង្ហាញអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះ
ក្មេងគង្វាល ទេសភាពទីក្រុង ធម្មជាតិ និងរូបតំណាងហូលីវូដ—
ប្រធានបទដែលបង្កប់ភាពសំខាន់របស់វប្បធម៌ជនជាតិអាមេរិក។
ក្រៅពីស្នាដៃសិល្បៈរបស់គាត់ McCormick ក៏បានបើកហាងម៉ាកសម្លៀកបំពាក់ផងដែរ
និងចូលរួមក្នុងសកម្មភាពច្នៃប្រឌិតផ្សេងៗ
ដោយរួមបញ្ចូលគ្នារវាងប្រភេទ និងវប្បធម៌ផ្សេងៗប្រទាក់ក្រឡាគ្នាយ៉ាងរលូន។
វិធីសាស្រ្តរួមបញ្ចូលគ្នានេះ ឆ្លុះបញ្ចាំងយ៉ាងស៊ីជម្រៅអំពីទស្សនវិជ្ជារបស់ G-SHOCK។
ដើម្បីទទួលបានព័ត៌មានស៊ីជម្រៅអំពីដំណើរការច្នៃប្រឌិត និងមជ្ឈដ្ឋានរស់នៅរបស់គាត់
យើងបានទៅទស្សនាស្ទូឌីយ៉ូរបស់គាត់នៅទីក្រុង Los Angeles។
សម្ភាសន៍
ការបង្ហាញ
បទពិសោធរស់នៅរបស់ជនជាតិអាមេរិកតាមរយៈសិល្បៈ
នៅពេលឈានជើងចូលទៅក្នុងស្ទូឌីយ៉ូនៅទីក្រុង Los Angeles របស់ McCormick រឿងដំបូងដែលធ្វើឱ្យអ្នកចាប់អារម្មណ៍ គឺទំហំដ៏ធំអស្ចារ្យរបស់ស្ទូឌីយ៉ូ។ កន្លែងនេះមិនត្រឹមតែសម្រាប់ប្រើជាស្ទូឌីយ៉ូសិល្បៈប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងជាបន្ទប់តាំងបង្ហាញម៉ាកសម្លៀកបំពាក់ One of these Days របស់គាត់ផងដែរ ដែលរចនា និងបង្កើតឡើងដោយ McCormick និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់។ កន្លែងនេះគឺជាមជ្ឈមណ្ឌលមួយដែលអាចបំផុសចក្ខុវិស័យច្នៃប្រឌិតរបស់គាត់យ៉ាងពេញលេញនៅទីនេះបាន។ McCormick ដែលជាអ្នកធ្វើការលើការផាត់ពណ៌ ការគូរគំនូរ ចម្លាក់ និងការថតរូប បានរៀបរាប់ឱ្យយើងដឹងអំពីដំណើរការសិល្បៈ និងការបំផុសគំនិតរបស់គាត់។
―― តើអ្នកអាចប្រាប់យើងអំពីប្រធានបទ និងគោលគំនិតនៅពីក្រោយស្នាដៃរបស់អ្នកបានទេ?
ការងាររបស់ខ្ញុំជាច្រើនទាក់ទងនឹងបទពិសោធរស់នៅរបស់ជនជាតិអាមេរិក—មិនមែនបង្ហាញឱ្យឃើញច្បាស់ៗនោះទេ ប៉ុន្តែបង្ហាញឱ្យឃើញពីទីកន្លែង និងគំនិតរបស់ជនជាតិអាមេរិក។ ឥទ្ធិពលរបស់ប្រទេសអាមេរិកលើវប្បធម៌ពិភពលោក គឺពិតជាធំសម្បើមណាស់ មិនថាជាតន្ត្រី ភាពយន្ត ឬសូម្បីតែរបៀបស្លៀកពាក់ ព្រមទាំងការគិតរបស់មនុស្សទៀតផង។ ខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍លើរបៀបដែលឥទ្ធិពលនោះរីករាលដាល ផ្លាស់ប្ដូរ និងឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីទស្សនៈ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ ខ្ញុំមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងស្មុគស្មាញជាមួយវាផងដែរ។ ខ្ញុំស្រឡាញ់អាមេរិក ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏មើលឃើញពីគុណវិបត្តិរបស់វាដែរ។ វាជាកន្លែងដែលពោរពេញទៅដោយរឿងរ៉ាវដែលមិនស្របគ្នា—ឱកាស និងការបរាជ័យ រឿងព្រេង និងការពិត សម្រស់ និងការបំផ្លាញ។ ការងាររបស់ខ្ញុំគឺអង្គុយនៅក្នុងស្ថានភាពតានតឹងនោះ មិនចាំបាច់ទាល់តែដោះស្រាយវាទេ ប៉ុន្តែគឺព្យាយាមស្វែងយល់អំពីវាទៅបានហើយ។
――តើអ្វីដែលបានជំរុញឱ្យអ្នកចាប់អារម្មណ៍លើការគូរគំនូរ?
ខ្ញុំធំឡើងដោយនៅជាមួយការគូរគំនូរស្រាប់ទៅហើយ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំជាសិល្បករ ដូច្នេះការបង្កើតសិល្បៈ គឺគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយនៃជីវិតប៉ុណ្ណោះ។ អនុស្សាវរីយ៍ដំបូងបំផុតរបស់ខ្ញុំមួយចំនួន គឺនៅក្នុងស្ទូឌីយ៉ូរបស់ពួកគាត់ ដោយវារលើកម្រាលឥដ្ឋដែលគ្របដណ្ដប់ដោយថ្នាំពណ៌។ វាមិនមែនជាអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំត្រូវតាមរកឱ្យឃើញនោះទេ—វានៅជាមួយខ្ញុំស្រាប់ទៅហើយ។ កាលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំមានមោទនភាពចំពោះវាណាស់។ ខ្ញុំតែងតែជា "សិល្បករក្មេង" នៅក្នុងសាលារៀន ហើយអត្តសញ្ញាណនោះក៏នៅជាប់ជាមួយខ្ញុំរហូតមក។ សូម្បីតែពេលដែលខ្ញុំរើចេញ មិនថាខ្ញុំរស់នៅទីណាក៏ដោយ ខ្ញុំតែងតែធ្វើឱ្យប្រាកដចិត្តថា ខ្ញុំមានកន្លែងសម្រាប់ធ្វើការ មិនថាជាបន្ទប់ទាំងមូល ឬគ្រាន់តែជាតុមួយដែលមានសម្ភារៈមួយចំនួនក៏ដោយ។ វាមិនមែនជាចំណូលចិត្ត ឬអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើនៅពេលដែលខ្ញុំមានពេលទំនេរនោះទេ—វាគ្រាន់តែជាវិធីដែលខ្ញុំដំណើរការកិច្ចការទាំងឡាយប៉ុណ្ណោះ។
――តើអ្នកចាប់ផ្ដើមបញ្ចូលគំនូររចនារបស់អាមេរិកដូចជា ក្មេងគង្វាលទៅក្នុងស្នាដៃរបស់អ្នកនៅពេលណា?
ដំបូងឡើយ ខ្ញុំគ្រាន់តែគូរអ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្តប៉ុណ្ណោះ—រូបភាពដែលទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ—ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានទិសដៅពិតប្រាកដនោះទេ។ ប្រហែល 12 ឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមគូរគំនូរបន្តបន្ទាប់ដែលខ្ញុំហៅថា “គំនូររឿងរ៉ាវ” របស់ខ្ញុំ ដែលជារូបថតអំពីដំណើរការជីវិតរបស់ខ្ញុំ—កន្លែងដែលខ្ញុំរស់នៅ វត្ថុដែលជារបស់ខ្ញុំ ឃ្លាប្រយោគពីបទចម្រៀងដែលខ្ញុំកំពុងស្ដាប់ជាដើម។ នៅពេលខ្លះ ខ្ញុំបានបញ្ចូលក្មេងគង្វាលនៅក្នុងគំនូរមួយក្នុងចំណោមគំនូរទាំងនោះ ហើយវាភ្ជាប់ជាមួយមនុស្សតាមរបៀបដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចង់ស្វែងយល់បន្ថែម។ ក្មេងគង្វាលគឺជារូបភាពមួយក្នុងចំណោមរូបភាពទាំងនោះដែលមានសារៈសំខាន់បំផុត—វាតំណាងឱ្យអ្វីមួយដែលធំជាងខ្លួនរបស់វាទៅទៀត។ បន្តមកទៀត ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមគិតអំពីអ្វីដែលវាពិតជាមានន័យសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានដឹងថាវាលើសពីអារម្មណ៍អណ្ដែតអណ្ដូងរបស់ខ្ញុំទៅទៀត។ ក្មេងគង្វាល គឺជានិមិត្តសញ្ញាដ៏យូរអង្វែងបំផុតមួយរបស់អាមេរិក នៅទីនោះមានកញ្ចប់ Marlboro កំប៉ុងកូកា-កូឡា ឬរថយន្ត Ford។ ខ្ញុំគិតថា វាជាអក្សរកាត់ជាសកលសម្រាប់ប្រភេទឯករាជ្យភាព ភាពរឹងមាំ និងដំណើរបង្កើតរឿងព្រេងជាក់លាក់ ដែលអាចបង្ហាញបានយ៉ាងច្រើនអំពីរបៀបដែលឆ្លុះបញ្ចាំងពីអាមេរិក។
កន្លែងមួយក្នុងចំណោមកន្លែងសំណព្វចិត្តរបស់ McCormick គឺជាបន្ទប់សៀវភៅរបស់គាត់ ដែលពោរពេញទៅដោយស្នាដៃពីសិល្បករដែលគាត់កោតសរសើរ។ គាត់បានរចនាកន្លែងនេះយ៉ាងពិសេស ដើម្បីសម្រួលដល់អារម្មណ៍សោះកក្រោះបែបស្នាដៃឧស្សាហ៍កម្មនៃស្ទូឌីយ៉ូសិល្បៈ។
McCormick តែងតែធ្វើការលើគម្រោងជាច្រើនក្នុងពេលដំណាលគ្នា ដោយផ្លាស់ប្ដូររវាងគំនូរ ការផាត់ពណ៌ និងសកម្មភាពច្នៃប្រឌិតផ្សេងទៀត។ ក្នុងដំណើរទស្សនកិច្ចរបស់យើង យើងមានឱកាសបានឃើញដំណើរការសិល្បៈដ៏រស់រវើករបស់គាត់ជាក់ស្ដែង។
―― ជាធម្មតា តើសម្ភារៈ និងឧបករណ៍អ្វីខ្លះដែលអ្នកប្រើប្រាស់?
ភាគច្រើនជាគំនូរប្រេង ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនប្រើប្រាស់ត្រឹមតែគំនូរប្រេងមួយនោះទេ។ ខ្ញុំក៏ធ្វើការជាមួយធ្យូង ខ្មៅដៃ ទឹកថ្នាំ ការថតរូប វីដេអូ និងចម្លាក់ផងដែរ។ វាអាស្រ័យលើគំនិត—របស់ខ្លះត្រូវតែជាគំនូរ ខ្លះទៀតមិនបានយកមកប្រើទេ។ ខ្ញុំក៏បង្កើតសៀវភៅជាច្រើន ដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ព្រោះវាអាចឱ្យអ្នកបង្កើតគំនិតបានជាបន្តបន្ទាប់។ គំនូរតែមួយគឺគ្រាន់តែបានមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែសៀវភៅអាចឱ្យអ្នកបង្កើតរឿងរ៉ាវបានទាំងមូល។ រឿងដដែលនេះកើតឡើងនៅក្នុងកន្លែងតាំងពិពណ៌—នៅពេលអ្នកដាក់វីដេអូនៅជាប់នឹងរូបចម្លាក់ ឬផ្ទាំងគំនូរ វាបង្កើតការសន្ទនារវាងវត្ថុទាំងនោះ បើមិនដាក់ជិតគ្នាទេនោះ វានឹងមិនអាចបង្កើតទិដ្ឋភាពអស្ចារ្យនេះឡើងដែរ។ ខ្ញុំគិតច្រើនណាស់អំពីរបៀបដែលឧបករណ៍ផ្សេងៗមានអន្តរកម្ម និងរបៀបដែលឧបករណ៍ទាំងនោះអាចបញ្ចូលគ្នាយ៉ាងស៊ីជម្រៅចំពោះស្នាដៃនេះ។
――តើកអ្នកចូលចិត្តកន្លែងណាបំផុតនៅក្នុងស្ទូឌីយ៉ូ?
កន្លែងទាំងមូលត្រូវបានរៀបចំ ដើម្បីគាំទ្រផ្នែកផ្សេងៗនៃដំណើរការស្នាដៃរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែបន្ទប់ពីរដែលលេចធ្លោបំផុត—ការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ និងបន្ទប់គំនូរ។ បន្ទប់គំនូរជាកន្លែងដែលបញ្ចេញស្នាដៃពិតប្រាកដ ប៉ុន្តែការឈានជើងចូលទៅក្នុងកន្លែងនោះមិនមែនជារឿងងាយស្រួលរហូតនោះទេ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលខ្ញុំតែងតែគូរគំនូរនៅពេលយប់ ឬនៅចុងសប្ដាហ៍ នៅពេលដែលគ្មាននរណាម្នាក់មករំខាន។ ខ្ញុំត្រូវការចាក់តន្ត្រី ទើបគ្មានការរំខាន។ នៅពេលខ្ញុំកំពុងស្ដាប់តន្រ្តី ខ្ញុំពិតជាមិនបានគិតអ្វីច្រើនទេ—ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើការប៉ុណ្ណោះ។ មុនពេលធ្វើការ ខ្ញុំចំណាយពេលជាច្រើន ដើម្បីអាន និងសញ្ជឹងគិតនៅក្នុងការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ។ នោះហើយជាកន្លែងដែលគំនិតលេចចេញជារូបរាងឡើង។ ពេលខ្ញុំដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់គំនូរ វាហាក់ដូចជាការបើកកុងតាក់អីចឹងដែរ។ តន្ត្រីដែលខ្ញុំចាក់នៅទីនោះ ជាធម្មតាមានតាំងពីកុមារភាព ឬកាលពីវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំមកម៉្លេះ—បទចម្រៀងដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំមិនចាំបាច់ស្ដាប់ទិដ្ឋភាពខាងក្រៅស្ទូឌីយ៉ូនោះទេ ប៉ុន្តែវាជួយឱ្យខ្ញុំស្លុងអារម្មណ៍ទៅក្នុងស្ថានភាពចិត្តផ្សេងទៀត។ ការគូរគំនូរត្រូវការសកម្មភាពជាក់ស្ដែង ប៉ុន្តែវាក៏ត្រូវមានការសមាធិផងដែរ។ រាងកាយខ្ញុំកំពុងធ្វើការ ប៉ុន្តែចិត្តខ្ញុំនៅកន្លែងផ្សេងទៀត។
―― តើអ្នកធ្វើអ្វីដើម្បីបន្តផ្ចង់អារម្មណ៍?
ខ្ញុំមានទម្លាប់ប្រចាំថ្ងៃ—ដើរលេងបណ្ដើរឆ្កែពេលព្រឹក លំហាត់ប្រាណដង្ហើម និងការព្យាបាល។ ទម្លាប់ទាំងនោះជួយធ្វើឱ្យខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំស្រឡះ មុនពេលខ្ញុំដើរចូលស្ទូឌីយ៉ូ។ ពេលខ្ញុំនៅទីនោះ ខ្ញុំព្យាយាមបង្កើតកន្លែងដែលមានអារម្មណ៍ស្ងប់ស្ងាត់ និងមានគោលបំណងច្បាស់លាស់។ វាត្រូវតែស្អាត និងរៀបចំមានសណ្ឋាប់ធ្នាប់បានល្អ។ តន្ត្រីតែងតែងបន្លឺឡើងជានិច្ច ហើយទៀនត្រូវបានបំភ្លឺ។ ខ្ញុំត្រូវការបរិយាកាសដែលស័ក្តិសម ដូច្នេះខ្ញុំអាចផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើស្នាដៃបានយ៉ាងពិតប្រាកដ។ អាចនិយាយបានថា ខ្ញុំតែងតែធ្វើលើគម្រោងច្រើនក្នុងពេលតែមួយ ដូច្នេះពេលខ្លះខ្ញុំត្រូវបង្ខំខ្លួនឯងឱ្យផ្ចង់អារម្មណ៍។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើម ខ្ញុំអាចវង្វេងអស់ជាច្រើនម៉ោង។ វិធីសាស្រ្តគឺគ្រាន់តែឆ្លងកាត់ចំណុចចាប់ផ្ដើមដំបូងនោះឱ្យបានប៉ុណ្ណោះ។
――តើអ្នកយល់យ៉ាងណាចំពោះ G-SHOCK?
ខ្ញុំមានចំណូលចិត្តមួយដែរ កាលពីខ្ញុំនៅក្មេង នៅពេលដែលខ្ញុំចូលចិត្តជិះក្ដារស្គីលើទឹក។ អ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្ត G-SHOCK គឺថានាឡិកានេះត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់ប្រើប្រាស់—វាមិនមែនជាវត្ថុដ៏មានតម្លៃដែលផុយស្រួយនោះទេ។ វារឹងមាំជាប់ធន់ ងាយស្រួលប្រើ និងប្រើប្រាស់បានយូរអង្វែង។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវព្រួយបារម្ភអំពីការបែកបាក់នោះទេ ជាពិសេសនៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើការក្នុងស្ទូឌីយ៉ូ ឬធ្វើអ្វីដែលសកម្មខ្លាំង។ G-SHOCK ស័ក្តិសមនឹងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ព្រោះវាមិនមែនមើលតែពីសម្រស់ខាងក្រៅនោះទេ តែគិតទៅដល់អត្ថន័យនៃការពាក់ផងដែរ។
―― តើអ្នកចូលចិត្តពេលណាជាងគេក្នុងមួយថ្ងៃ?
ពេលព្រឹក និងពេលយប់ជ្រៅ។ នៅពេលព្រឹក ខ្ញុំក្រោកពីព្រលឹម រៀបចំអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការនៅផ្ទះ និងដើរសំដៅទៅស្ទូឌីយ៉ូនៅម៉ោង 9 ព្រឹក។ មួយម៉ោងដំបូង នៅពេលកន្លែងទំនេរមិនទាន់មានអ្វី និងមានពន្លឺចូលមក វាតែងតែធ្វើឱ្យមានអារម្មណ៍ល្អប្រសើរជានិច្ច។ ប៉ុន្តែពេលវេលាដែលខ្ញុំចូលចិត្តច្នៃប្រឌិត គឺនៅពេលយប់ជ្រៅ ពេលដែលគ្រប់យ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់។ នោះហើយជាពេលដែលគំនិតចាប់ផ្ដើមលេចចេញជារូបរាង។ ខ្ញុំកត់ចំណាំនៅលើទូរសព្ទរបស់ខ្ញុំក្នុងអំឡុងពេលនោះ ពីព្រោះនោះជាពេលដែលខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមប្រមូលផ្ដុំគំនិតតាមរបៀបនៅពេលថ្ងៃខ្ញុំមិនអាចធ្វើបាន។
――ហេតុអ្វីបានជាអ្នកជ្រើសរើសសិល្បៈជាទម្រង់នៃការបង្ហាញអារម្មណ៍របស់អ្នក?
វាតែងតែជាវិធីសាមញ្ញបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំក្នុងការធ្វើទំនាក់ទំនង។ ខ្ញុំបានអភិវឌ្ឍលើការសរសេរបន្តិចម្ដងៗជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ភ័យបន្ដិច។ តន្ត្រីមានឥទ្ធិពលខ្លាំងមកលើខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចបង្កើតគំនិតសរសេរបទចម្រៀងបានឡើយ។ ការគូរគំនូរ—ការបង្កើតអ្វីមួយជារូបភាពមើលឃើញ—ពុំដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ធ្វើមិនបាននោះទេ។ វាក៏ជាសេរីភាពមួយប្រភេទផងដែរនៅក្នុងការគូរគំនូរ។ អ្នកអាចនិយាយអ្វីដែលអ្នកចង់បានដោយមិនចាំបាច់ពន្យល់ ហើយមនុស្សអាចភ្ជាប់អត្ថន័យនោះតាមវិធីរបស់ពួកគេផ្ទាល់។ នោះហើយជាអ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំបន្តធ្វើវា។ វាមិនមែនគ្រាន់តែជាការបញ្ចេញអារម្មណ៍ប៉ុណ្ណោះទេ វាគឺជាការបង្កើតអ្វីមួយដែលលើសពីសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំ អ្វីមួយដែលបន្តវិវត្តក្នុងចិត្តអ្នកដទៃ សូម្បីតែបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានបញ្ចប់វារួចហើយក៏ដោយ។
ឧបករណ៍ និងសម្ភារៈគំនូរសំខាន់ៗរបស់ McCormick។
សិល្បៈរបស់ McCormick ត្រូវបានរាយប៉ាយពាសពេញស្ទូឌីយ៉ូ។ គំនូរជាស៊េរី "The Sun Shines For those Who Look Beyond The Clouds" របស់គាត់ បង្ហាញពីព្យុះកំបុតត្បូងដ៏អាក្រក់ ដោយបង្ហាញពីព្យុះនៅក្រោមលក្ខខណ្ឌផ្សេងៗគ្នា។
ការថតរូប។ Yusei Kanda
អត្ថបទ&សម្ភាសន៍ Takayasu Yamada _THOUSAND
ប្រវត្តិរូប។
Matt McCormick
ដោយមានទីតាំងរស់នៅនៅទីក្រុង Los Angeles និង New York លោក Matt McCormick ចាប់យកវប្បធម៌ និងទេសភាពរបស់ទ្វីបអាមេរិកប៉ែកខាងលិច តាមរយៈមេឌៀចម្រុះ រួមទាំងការផាត់ពណ៌ គំនូរ ចម្លាក់ និងការថតរូប។ គាត់ក៏បានបើកហាងម៉ាកសម្លៀកបំពាក់ "One of These Days" របស់គាត់ និងបានសហការជាមួយ Woolrich និង Neighborhood ផងដែរ។
Instagram។ @mattrmccormick
ទីក្រុងតូក្យូ
ទីក្រុងឡូសអាន់ជេលេស
ទស្សនាវដ្ដី THISTIME
ឈុតឆាកច្នៃប្រឌិតរបស់អ្នកបង្កើតនៅទីក្រុងឡូសអាន់ជេលេស